Eğitim ve terbiye, toplumların bireylerini şekillendiren iki temel unsurdur. Ancak, günümüzde bu kavramların anlamı, uygulamalarıyla birlikte köklü bir değişime uğramıştır. Eğitim denildiğinde artık çoğunlukla, bireylere belirli bilgileri aktarma süreci akla gelirken, terbiye kavramı neredeyse unutulmuş, içi boşaltılmış bir kavram haline gelmiştir. Halbuki, bu iki kavram birbiriyle bütünleşmiş bir şekilde uygulandığında, bireylerin sadece bilgi birikimi edinmesi değil, aynı zamanda karakter ve ahlak bakımından da olgunlaşmaları sağlanır. Bu makalede, eğitim ve terbiyenin ayrılmaz bir parça olduğunu ve günümüzde bu dengeyi kaybetmenin bireyleri nasıl işlevsiz hale getirdiğini anlatmaya çalışacağım. Eğitim, bireylere belirli bilgileri aktarma ve onların belirli davranışları kazanmasını sağlama sürecidir. Ancak günümüzde bu süreç, daha çok bir bilgi bombardımanına dönüşmüş durumdadır. Kitaplardan okunan, ezberlenmiş ve çoğu zaman hayatta karşılığı olmayan bilgi yığınları, bireylerin zihnini doldurmakta, ancak onların hayata dair yetenek ve becerilerini geliştirmekte yetersiz kalmaktadır. Eğitim, bireyi bir şey yapar hale getirir; yani bilgi ve beceri kazandırmayı hedefler. Ancak bu bilgi ve becerilerin, bireylerin sosyal ve ahlaki hayatında karşılık bulabilmesi için terbiye ile desteklenmesi gerekmektedir. Terbiye ise, eğitimin tamamlayıcısıdır. Tıpkı bir çorbanın kıvamını tutturmak gibi, terbiye de bireyin hangi koşulda olursa olsun belirli bir ahlaki ve sosyal kıvamda davranmasını sağlar. Terbiye, sadece bilgi aktarmakla kalmaz, bireyin karakterini, değerlerini ve ahlaki kodlarını şekillendirir. Eski eğitim sistemlerinde talim ve terbiye, bir bütün olarak ele alınırdı. Talim, bilgi ve beceri kazandırmayı, terbiye ise bu bilgilerin ahlaki ve sosyal hayatta en iyi şekilde kullanılmasını sağlardı. Ancak günümüzde terbiye, yerini ezbere dayalı, işlevsiz ve arkaik kurallarla doldurulmuş bir eğitim sistemine bırakmış durumda. Bu durum, bireylerin hayatla anlamlı bir bağ kurmalarını engelliyor ve onları işlevsiz hale getiriyor. Artık bireyler, bir vagon gibi, başkalarının onları yönlendirmesini bekliyor. Kendi ayakları üzerinde durabilen, sorumluluk alabilen, liderlik yapabilen bireyler yetiştirme noktasında ciddi bir sorunla karşı karşıyayız. Eğitim ve terbiyenin bir arada ele alınmaması, bireylerin potansiyellerini tam anlamıyla kullanamamalarına neden oluyor. Ezberci ve yüzeysel bilgiye dayalı eğitim sistemi, gençlerin hayata dair yeteneklerini geliştirmelerini engelliyor. Sonuç olarak, işlevsiz bireyler ortaya çıkıyor. Bu bireyler, kendi başlarına sorumluluk alıp inisiyatif geliştirmek yerine, sürekli başkalarının direktiflerine ihtiyaç duyuyor. Bir patronun, bir liderin veya bir sevdiği kişinin onları yönlendirmesiyle hareket eden, bağımsız düşünme ve karar alma yeteneğinden yoksun bireyler haline geliyorlar. Günümüzde eğitim ve terbiye arasındaki dengeyi yeniden kurmak, toplumsal bir zorunluluk haline gelmiştir. Gençlerimize sadece bilgi aktarmak yetmez; onlara ahlaki ve sosyal kıvam da vermek gerekir. Bu, bireylerin sadece bilgili değil, aynı zamanda erginleşmiş, olgunlaşmış, toplumsal sorumluluklarının farkında olan bireyler olmasını sağlar. Ancak bu şekilde, gençlerimiz gittikleri her ortamda ahlaki kodları, değerleri ve becerileriyle en iyisini yapabilir, topluma faydalı bireyler haline gelebilirler. Sonuç olarak, eğitim ve terbiyenin birbirinden ayrıldığı bir dünyada, bireyler ne yazık ki işlevsiz hale gelmektedir. Bilgi sahibi olsalar da, bu bilgiyi doğru şekilde kullanma becerisinden yoksun olmaları, onları bağımsız düşünme yetisinden mahrum bırakmaktadır. Bu yüzden, eski eğitim sistemlerinde olduğu gibi, talim ve terbiyeyi bir arada ele alarak, bireylerin hem bilgi hem de ahlak bakımından gelişimlerini sağlamak, toplumsal ilerleme için kaçınılmazdır